ما وقتی میخوایم برنامه نویسی رو شروع کنیم، مثل این میمونه که میخواهیم آشپزی رو شروع کنیم !
ما هنگامی که می خواهیم آشپزی رو شروع کنیم، باید بدونیم ظرف و ظروفمون چیه ؟
قابلمه داریم ؟ لیوان داریم ؟
و بدونیم توی هر کدوم قراره چی بریزیم. برای مثال ما نمیتونیم در لیوان ماست بریزیم ! پس هر چیزی در آشپزی ظرف مخصوص به خودش رو داره .
خب توی آشپزی ما موادمون رشته و سبزی و … هست ، توی برنامه نویسی موادمون اطلاعات هستش :
یک سری از اطلاعاتمون اعداد هستند که به دسته بندی های زیر تقسیم میشن :
یک سری متن هستند و یک سری هم کارکتر هستند .
برای شروع برنامه نویسی باید یاد بگیریم که اطلاعاتمون رو کجا ذخیره بکنیم :
در برخی از زبان های برنامه نویسی، مثل زبان برنامه نویسی php فرقی نمی کنه ظرف متغیرمون چیه، یعنی فرقی نمیکنه عدد صحیح میخواهیم در رم ذخیره کنیم یا عدد اعشاری !
ولی در زبان های جاوا و C این شکلی نیست .
باید ظرف متغیر خودمون رو مشخص کنیم .
یعنی من باید بگم می خواهم عدد صحیح ذخیره کنم . پس باید نوع چیزی رو که میخوایم مشخص کنیم .
برای اعداد صحیح 3 نوع داریم که می تونیم اطلاعاتمون که به صورت عدد صحیح هستند رو داخلش ذخیره کنیم . تفاوت اصلی این 3 نوع، میزان حافظه ای است که در رم اشغال می کند .